Skip to main content

Urdu Poetry

Urdu poetry is one of the most prominent & dominant poetry of times and has many different colors. It has generated its root from Arabic and mainly from Persian and is an important part of Indian culture. Urdu Poetry has two main types i.e. Ghazal and Nazm.

Like other languages, the history of Urdu Poetry does not have a firm starting point and shares origins and influences with other linguistic traditions within the Urdu-Hindi-Hindustani mix. Literary figures as far back as Kabir (1440 - 1518) and even Amir Khusro (1253-1325 AD) deserve mention as influences later Urdu poets draw on for inspiration as well as intellectual and linguistic sources. Meer, Dard, Ghalib, Iqbal and Faiz Ahmed Faiz are among the greatest poets of Urdu. The tradition is centered in the Indian subcontinent. Following the Partition of India in 1947, it found major poets and scholars residing primarily in modern Pakistan and India. Mushairas (or poetic expositions) are today held in almost every major metropolitan area in the world. Over this period, Urdu poets have produced a large number of primarily poetic works.

Comments

Popular posts from this blog

Sun charkhe di Mithi Mithi Kook

Sun charkhe di mithi mithi kook mahiya mainu yaad aavda mere dil vicho uthdee a hook mahiya mainu yaad aavda sun charkhe di mithi mithi koo Mere eid waala chann kado chadega allah jaane mahi kadon vede vadenga dukh daade ne te zind-dee malook mahiya mainu yaad aavda...sun charkhe di mithi mithi kook Taane marde ne aapne shareek ve likh chithi vich aun di tareek ve kaali raat vaali dange mainu shoog ve sun charkhe di mithi mithi kook Mahi aavega te khushiya manava gi, manava gee ohde raava vich akhiya bichhava gi jaan chhadiye vichhodeya ne phook sun charkhe di mithi mithi kook katta pudiya te hanju mere vaagde hun haase v nahi mainu change laagde, nahi change laagde kive bhool jaava ohde main salook mahiya mainu yaad aavda sun charkhe di mithi mithi kook

Garmi-e-Hasarat-e-Nakaam Se Jal Jaate Hain

garmi-e-hasarat-e-nakaam se jal jaate hain ham charagon ki tarah shaam se jal jaate hain bach nikalate hain agar aatih-e-sayyad se ham sholaa-e-aatish-e-gulafaam se jal jaate hain Khudanumaai to nahin shevaa-e-arabaab-e-vafaa jin ko jalanaa ho vo aaraaam se jal jaate hain shamaa jis aag main jalatii hai numaaish ke liye ham usii aag main gumanaam se jal jaate hain jab bhii aataa hai meraa naam tere naam ke saath jaane kyun log mere naam se jal jaate hain rabtaa baaham pe hamain kyaa na nahenge dushman aashanaa jab tere paigaam se jal jaataa hai _ Qteel Shifai

Gaye dinon ka suragh lekar

gaye dinon ka surag lekar kidhar se aaya kidhar gaya wo ajeeb manus ajanabi tha mujhe to hairan kar gaya wo khushi ki rut ho ki gham ka mausum nazar use dhundhati hai har dam wo bu-e-gul tha ki nagma-e-jan mere to dil mein utar gaya wo wo maikade ko jaganevala wo raat ki neend udanevala na jane kya us ki jee mein aayi ki sham hote hi ghar gaya wo kuch ab sambhalane lagi hai jan bhi badal chala rang aasman bhi jo raat bhari thi tal gai hai jo din kada tha guzar gaya wo shikastapa rah mein khada hun gaye dinon ko bula raha hun jo qafila mera hamsafar tha misl-e-gard-e-safar gaya wo bas ek manzil hai bulhavas ki hazar raste hain ahal-e-dil ki ye hi to hai farq mujh mein us mein guzar gaya main thahar gaya wo wo jis ki shane pe hath rakh kar safar kiya tune mannzilon ka teri gali se na jane q aj sar jhukaye guzar gaya wo wo hijr ki raat ka sitara wo hamnafas hamsukhan hamara sada rahe us ka naam pyara suna hai kal raat mar gaya wo bas ek moti si chab dikhakar bas e